Walka o wejście do ligi państwowej

Od roku 1927 mecze odbywały się już na własnym boisku przy ulicy Barskiej na Ludwinowie. Zespół piłkarski awansował do klasy A. Po zajęciu pierwszego miejsca w najwyższej klasie rozgrywkowej okręgu krakowskiego, Garbarnia przypuściła pierwszy atak na pozycję w lidze. Skończył się on jednak niepowodzeniem, ponieważ w decydującym meczu finałowym krakowianie przegrali ze świętochłowickim Śląskiem walkowerem za zejście z boiska (przy stanie 1:1) na znak protestu przeciwko rzutowi karnemu na ich niekorzyść, podyktowanemu tendencyjnie przez arbitra.

W następnym sezonie (1928) drużyna ludwinowska zdobyła znowu mistrzostwo okręgu krakowskiego i grała o awans do ligi z katowicką Pogonią i Victorią Sosnowiec. Końcowy bilans punktowy Pogoni i Garbarni był równy (po 6 punktów). Dodatkowy, rozstrzygający mecz wygrali krakowianie 2:1. Znaleźli się więc w puli finałowej obok ŁTSG Łódź i Polonii Przemyśl. W walce z nimi Garbarnia odniosła trzy zwycięstwa: 6:0 i 2:1 z Polonią oraz 2:0 z ŁTSG (przy jednej porażce z Łodzianami 1:5) i awansowała do I ligi. „Beniaminkowi” z Krakowa nie rokowano jednak dłuższego pobytu w ekstraklasie.

Piłkarze, którzy w roku 1928 wywalczyli awans do ligi. Od lewej stoją: kier. drużyny Kopta, Mazur, Augustyn, Smoczek, Jachimek, Stefański, kier. drużyny Rojt. Klęczą: Nagraba, Trzecki, Steigler. Leżą: E. Bill, Borkowski, Jesionka.