Ludwinów

6 lutego 1910 roku przyłączono do Krakowa leżącą na prawym brzegu Wisły wiejską gminę Ludwinów. W spiralnym schemacie dzielnic tak zwanego 'Wielkiego Krakowa’ (stworzonym za prezydentury Juliusza Lea) Ludwinów otrzymał numer IX. Ten podział utrzymał się aż do lat pięćdziesiątych, do czasu gdy komuniści w zapale niszczenia wszystkiego, co łączyło się z polską tradycją, wprowadzili duże dzielnice obejmujące niezwiązane ze sobą tereny, dzieląc czasem między nie stare dzielnice i nadając nowym dzielnicom zupełnie nieuzasadnione nazwy. W ten sposób powstała w Krakowie dzielnica Stare Miasto (na wzór warszawski), a Ludwinów został włączony do dzielnicy Podgórze. Duże dzielnice, mimo kolejnych reform administracyjnych zmieniających ich kształt i wielkość, trwają do dziś. Obecnie identyfikowane są przeważnie za pomocą numerów, choć noszą również nazwy. Ale jak można mówić np. o Dębnikach obejmujących Dębniki, Zakrzówek, połowę Ludwinowa, Ruczaj, Zaborze, Pychowice, Kobierzyn, Sidzinę, Skotniki, Bodzów, Kostrze, Podgórki, Tyniec i Koło Tynieckie? Druga połowa Ludwinowa należy obecnie do Podgórza. Niektórzy z obecnych rajców miejskich słyszeli zapewne o historycznym schemacie spiralnym, bo wprowadzono coś w tym rodzaju, ale nie do końca konsekwentnie, a do tego spirala – zanim nie przestaje być spiralą – kręci się w przeciwną stronę niż dawniej.

Na początku XX wieku na Ludwinowie została wybudowana Garbarnia Braci Dłużyńskich. Zakład został usytuowany przy ul. Barskiej w pobliżu ujścia Wilgi do Wisły. Wkrótce po uruchomieniu garbarnię kupił znany przemysłowiec z Radomia – Rabiński. Kolejna zmiana właściciela nastąpiła w 1917 roku, zostały nim Polskie Zakłady Garbarskie Spółka z o.o., która w 1921 roku przekształciła się w spółkę akcyjną. Założycielami oraz właścicielami większości akcji byli: Jan Götz Okocimski, Edward Mycielski, Bank Małopolski i Polskie Zakłady Garbarskie sp. z o.o.

W początkowym okresie zakład rozwijał się bardzo dynamicznie, wzrastało zatrudnienie, modernizowano maszyny i urządzenia, prowadzono rozbudowę hal produkcyjnych. Garbowano tutaj metodą roślinną skóry podeszwowe, skóry na wierzchy obuwnicze (juchtowe) i skóry brandzlowe. Polskie Zakłady Garbarskie w tym okresie należały do największych i najnowocześniejszych w kraju. Niestety stabilizacja waluty w 1924 roku i zmiana polityki eksportowo-celnej wpłynęła niekorzystnie na rozwój i produkcję zakładu.