Między pierwszą, a drugą ligą

Po wejściu do I ligi Garbarnia pozostała w niej jednak tylko w 1948 roku spadając wraz z Tarnovią, Górnikiem Radlin i Widzewem do II ligi. Jednakże i teraz drugoligowa „kwarantanna” Garbarni nie trwała długo. Walcząc z zespołami grupy północnej drużyna krakowska wykazała swą wyższość nad pozostałymi rywalami i zajęła pierwsze miejsce, a to dało jej ponowny awans do estraklasy.

Na podkreślenie zasługuje fakt, że Garbarnia ustanowiła w tym sezonie niepobity dotychczas rekord w naszych rozgrywkach ligowych. Ukończyła je bowiem bez porażki, wygrywając aż 15 meczy, a tylko 3 remisując (stosunek bramek 63:14).

Do czołowych piłkarzy Garbarni w jej pierwszym powojennym pięcioleciu zaliczali się: bramkarz Jakubik, stoper Lasiewicz, tragicznie zmarły w roku 1946 pomocnik Lesiak, skrzydłowi: Parpan i Ignaczak, łącznik Bożek oraz świetny technik, kierownik ataku, Nowak.

Najlepsi w 1949 r. piłkarze Garbarni i jedyni jej przedstawiciele w reprezentacji Krakowa : Nowak i Lasiewicz

W latach 1949-1956 Garbarnia utraciła tożsamość. Niszcząc tradycję utworzono przymusowe zrzeszenia klubów sportowych. Do roku 1951 Garbarnia wcielona była do Zrzeszenia Sportowego „Związkowiec” i nosiła nazwę Związkowiec-Kraków. Po rozwiązaniu tego zrzeszenia w 1951 roku weszła razem z podgórską Koroną w skład zrzeszenia o nazwie Włókniarz i nazywała się Związkowym (a później Terenowym) Kołem Sportowym Włókniarz.

Pierwszy mecz w 1951 roku. Na zegarze nazwa „Włókniarz”.

W roku 1950 zespół ludwinowski zajął środkowe szóste miejsce w ekstraklasie, ale w rok później znów spadł do II ligi, w której pozostawał do roku 1954, kiedy po raz trzeci po wojnie powrócił w szeregi pierwszoligowe. Niestety i tym razem nie na długo, bo zaledwie na dwa sezony, „kopiując” rezultaty z lat 1950-1951. W 1955 roku piłkarze Garbarni zajęli szóste miejsce, ale w następnym roku nastąpił kolejny spadek „garbarzy” do II ligi.

Pod koniec 1956 roku nastąpił upadek zrzeszeń i „rozwód” z Koroną. TKS Włókniarz odzyskało swą pierwotną nazwę KS Garbarnia.

Najlepszymi zawodnikami „garbarzy” w drugiej połowie lat pięćdziesiątych byli: bramkarze: Tomasz Stefaniszyn i Henryk Stroniarz, stoper Antoni Konopelski, lewy pomocnik Zdzisław Bieniek, który był siedmiokrotnym reprezentantem Polski, prawy łącznik Józef Browarski i lewoskrzydłowy Wilhelm Glajcar.